Ο Φ.Ο.Αντιρρίου συμμετείχε με 7 άτομα στην 70η Πανελλήνια Ορειβατική Συγκέντρωση ( 70η Π.Ο.Σ.) που έγινε στον Όλυμπο στις 17 & 18 Ιουλίου 2010 .Η ανάβαση διήρκεσε επτά ώρες και έγινε από την διαδρομή ''Πετρόστρουγκα''. Η κατασκήνωση στήθηκε στο Οροπέδιο των Μουσών σε υψόμετρο 2.700 μ. δίπλα στο ορειβατικό καταφύγιο Χρ. Κάκαλος . Η κατάβαση έγινε σε τέσσερις ώρες μέσω των Ζωναριών και του καταφυγίου Σπήλιος Αγαπητός .
Η ορειβατική αυτή εξόρμηση του συλλόγου ήταν από τις πιο πετυχημένες για τους ακόλουθους λόγους :
- Τα άτομα που συμμετείχαν είχαν ομοιογένεια στη διάρκεια της πεζοπορίας .
- Δεν υπήρχε ούτε ανταγωνισμός , ούτε βραδυπορία .
- Ο καιρός ήταν σύμμαχος . Η πρωινή ομίχλη στο Οροπέδιο των Μουσών αφενός διαλύθηκε γρήγορα , αφετέρου τόνισε την αγριάδα των κορυφών , με το να ξεπροβάλλουν απειλητικές .
- Όλα τα μέλη του συλλόγου που άρχισαν την ιδιαίτερα κοπιαστική αυτή ανάβαση , την έφεραν εις πέρας , χωρίς το παραμικρό πρόβλημα .
- Τέλος , διότι ήταν η ανάβαση στο μεγαλύτερο - μέχρι σήμερα - υψόμετρο , που διοργάνωσε ο σύλλογος .
Πάντα ψηλά
Η ομάδα : ( από αριστερά ) Δημήτρης Αντωνίου , Θανάσης Καραγιαννόπουλος , Κώστας Μπέσσας , Κώστας Σωτηρόπουλος , Πέπη Γιαννακοπούλου , Γιώργος Αγγελόπουλος και Νίκος Αντωνόπουλος .
Λίγο πριν πάρουμε στον ώμο τα σακίδια , μια αναμνηστική φωτογραφία στην αρχή του μονοπατιού στη θέση ''Διασταύρωση'' .
Όπως έλεγε κι ο σοφός : '' Ακόμα και οι μεγαλύτερες εκστρατείες ξεκινάνε με ένα απλό βήμα ''
Τα κεφάλια σκυμμένα , το βήμα αργό και σταθερό έτσι ώστε να αποκτήσουμε ρυθμό .
Στη θέση Κόκκα. Ευκαιρία λοιπόν για ανασυγκρότηση ...
Λίγο πιο πάνω και κοντά στη σπηλιά του Ιθακίσιου , ξεπροβάλει κάτω από τα πόδια μας μεγαλόπρεπα η κοιλάδα του Ενιπέα .
Λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο στην Πετρόστρουγκα , μια απρόσμενη συνάντηση με τρεις ποδηλάτες ! Το mountain bike στην αληθινή του μορφή .
Λίγο πριν βγούμε από τα τελευταία ρόμπολα , τα δέντρα που συναντήσαμε στη συνέχεια , είναι απαραίτητη μια μικρή στάση για ξεκούραση .
Από εδώ αρχίζει πλέον το πιο επίπονο κομμάτι της ανάβασης . Αφήνουμε πίσω μας τα δέντρα και μπαίνουμε στην αλπική ζώνη . Μέχρι εδώ έχουμε τρεισήμισι ώρες πορεία και βρισκόμαστε σε υψόμετρο 2.000 μ. Από πάνω μας βρίσκεται η κορυφή Σκούρτα .
Η Σκούρτα με τα 2.485 μέτρα της , θέλει καλή φυσική κατάσταση , γερά πόδια και μεγάλη υπομονή .
... φάνηκε όμως ο στόχος !!! Οι κορφές του Ολύμπου , ο Μύτικας και το Στεφάνι .
Από δω αρχίζει ο υπέροχος Λαιμός , μια ράχη που από τα δεξιά σου βλέπεις τον κάμπο της Ημαθίας και της Θεσσαλονίκης μέχρι πέρα από τα σύνορα κι από τ΄αριστερά όλη την κοιλάδα του Ενιπέα . Ο Λαιμός τελειώνει στα Καγγέλια , όπου το μονοπάτι αγριεύει και πάλι και ανηφορίζει απότομα μέχρι το πέρασμα του Αποστολίδη .
Μετά την ανάβαση στο πέρασμα του Αποστολίδη , βγαίνουμε στο τεράστιο Οροπέδιο των Μουσών . Εδώ είναι και το τέλος της ανάβασης για σήμερα .
Εδώ κάτω από το επιβλητικό Στεφάνι ή Θρόνο του Δία και δίπλα στο καταφύγιο Χρ. Κάκαλος στήσαμε τις σκηνές . Μόλις έδυσε ο ήλιος αυτόματα η θερμοκρασία έπεσε κι άρχισε ένα κρύο αεράκι που μας ανάγκασε να φορέσουμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας .
Το βράδυ απαγκιάσαμε στο καταφύγιο μαζί με όλους τους ορειβάτες των άλλων συλλόγων .
Το ξημέρωμα βρήκε το Οροπέδιο των Μουσών χαμένο στην ομίχλη , που όσο πέρναγε η ώρα όμως αραίωνε
Το σύννεφο μπορεί να μην έφερε βροχή , έμεινε όμως πάνω από τις κορφές και μέσα στις χαράδρες του Ολύμπου . Αυτό ήταν η αιτία να ακυρώσουμε την ανάβαση στον Μύτικα .
Η ώρα της αναχώρησης έφτασε , με την ελπίδα να καθαρίσουν οι κορφές , αλλά ο Δίας είχε άλλα σχέδια .
Ο Κώστας μπροστά στο στενό μονοπάτι προς τα Ζωνάρια , την περιοχή κάτω από το Στεφάνι που η γεωλογική της μορφή της έδωσε την ονομασία της .
Απέναντί μας πλέον το Οροπέδιο των Μουσών με τα καταφύγιά του , του Γιόσου Αποστολίδη και του Χρήστου Κάκαλου . Προέδρου του ΣΕΟ Θεσσαλονίκης του πρώτου και αγωγιάτη από το Λιτόχωρο του δεύτερου , που του έλαχε η τιμή να είναι ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το Μύτικα το 1913 μαζί με τους Ελβετούς Boissonas και Baud-Bovy .
Ο Κώστας ακροπατεί στο μονοπάτι ... με τον καφέ στο χέρι ;
Λίγο πιο κάτω βρίσκουμε την αφετηρία για την ανάβαση στο Στεφάνι και τον Μύτικα . Το σύννεφο που είχε όμως καθίσει πάνω στις κορφές , δεν μας επέτρεψε να ανεβούμε .
Κατηφορίζουμε λοιπόν στα Ζωνάρια με στόχο να φτάσουμε σε μια ώρα στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός στα 2.100 μ.
Η υπέροχη θέα στην κοιλάδα του Ενιπέα λες και δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις .
Μετά το καταφύγιο το μονοπάτι διακόπτεται από τα κατάλοιπα μιας χειμερινής χιονοστιβάδας .
Το ξύλινο γεφύρι του σηματοδοτεί και το τέλος της διαδρομής .
Η τελευταία φωτογραφία στα Πριόνια , είναι και το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής στον Όλυμπο . Από εδώ τροχάδην για μπάνιο στη θάλασσα .
Η ορειβατική αυτή εξόρμηση του συλλόγου ήταν από τις πιο πετυχημένες για τους ακόλουθους λόγους :
- Τα άτομα που συμμετείχαν είχαν ομοιογένεια στη διάρκεια της πεζοπορίας .
- Δεν υπήρχε ούτε ανταγωνισμός , ούτε βραδυπορία .
- Ο καιρός ήταν σύμμαχος . Η πρωινή ομίχλη στο Οροπέδιο των Μουσών αφενός διαλύθηκε γρήγορα , αφετέρου τόνισε την αγριάδα των κορυφών , με το να ξεπροβάλλουν απειλητικές .
- Όλα τα μέλη του συλλόγου που άρχισαν την ιδιαίτερα κοπιαστική αυτή ανάβαση , την έφεραν εις πέρας , χωρίς το παραμικρό πρόβλημα .
- Τέλος , διότι ήταν η ανάβαση στο μεγαλύτερο - μέχρι σήμερα - υψόμετρο , που διοργάνωσε ο σύλλογος .
Πάντα ψηλά
Η ομάδα : ( από αριστερά ) Δημήτρης Αντωνίου , Θανάσης Καραγιαννόπουλος , Κώστας Μπέσσας , Κώστας Σωτηρόπουλος , Πέπη Γιαννακοπούλου , Γιώργος Αγγελόπουλος και Νίκος Αντωνόπουλος .
Λίγο πριν πάρουμε στον ώμο τα σακίδια , μια αναμνηστική φωτογραφία στην αρχή του μονοπατιού στη θέση ''Διασταύρωση'' .
Όπως έλεγε κι ο σοφός : '' Ακόμα και οι μεγαλύτερες εκστρατείες ξεκινάνε με ένα απλό βήμα ''
Λίγο πριν βγούμε από τα τελευταία ρόμπολα , τα δέντρα που συναντήσαμε στη συνέχεια , είναι απαραίτητη μια μικρή στάση για ξεκούραση .
Από εδώ αρχίζει πλέον το πιο επίπονο κομμάτι της ανάβασης . Αφήνουμε πίσω μας τα δέντρα και μπαίνουμε στην αλπική ζώνη . Μέχρι εδώ έχουμε τρεισήμισι ώρες πορεία και βρισκόμαστε σε υψόμετρο 2.000 μ. Από πάνω μας βρίσκεται η κορυφή Σκούρτα .
Η Σκούρτα με τα 2.485 μέτρα της , θέλει καλή φυσική κατάσταση , γερά πόδια και μεγάλη υπομονή .
... φάνηκε όμως ο στόχος !!! Οι κορφές του Ολύμπου , ο Μύτικας και το Στεφάνι .
Από δω αρχίζει ο υπέροχος Λαιμός , μια ράχη που από τα δεξιά σου βλέπεις τον κάμπο της Ημαθίας και της Θεσσαλονίκης μέχρι πέρα από τα σύνορα κι από τ΄αριστερά όλη την κοιλάδα του Ενιπέα . Ο Λαιμός τελειώνει στα Καγγέλια , όπου το μονοπάτι αγριεύει και πάλι και ανηφορίζει απότομα μέχρι το πέρασμα του Αποστολίδη .
Μετά την ανάβαση στο πέρασμα του Αποστολίδη , βγαίνουμε στο τεράστιο Οροπέδιο των Μουσών . Εδώ είναι και το τέλος της ανάβασης για σήμερα .
Εδώ κάτω από το επιβλητικό Στεφάνι ή Θρόνο του Δία και δίπλα στο καταφύγιο Χρ. Κάκαλος στήσαμε τις σκηνές . Μόλις έδυσε ο ήλιος αυτόματα η θερμοκρασία έπεσε κι άρχισε ένα κρύο αεράκι που μας ανάγκασε να φορέσουμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας .
Το βράδυ απαγκιάσαμε στο καταφύγιο μαζί με όλους τους ορειβάτες των άλλων συλλόγων .
Το ξημέρωμα βρήκε το Οροπέδιο των Μουσών χαμένο στην ομίχλη , που όσο πέρναγε η ώρα όμως αραίωνε
Το σύννεφο μπορεί να μην έφερε βροχή , έμεινε όμως πάνω από τις κορφές και μέσα στις χαράδρες του Ολύμπου . Αυτό ήταν η αιτία να ακυρώσουμε την ανάβαση στον Μύτικα .
Η ώρα της αναχώρησης έφτασε , με την ελπίδα να καθαρίσουν οι κορφές , αλλά ο Δίας είχε άλλα σχέδια .
Ο Κώστας μπροστά στο στενό μονοπάτι προς τα Ζωνάρια , την περιοχή κάτω από το Στεφάνι που η γεωλογική της μορφή της έδωσε την ονομασία της .
Απέναντί μας πλέον το Οροπέδιο των Μουσών με τα καταφύγιά του , του Γιόσου Αποστολίδη και του Χρήστου Κάκαλου . Προέδρου του ΣΕΟ Θεσσαλονίκης του πρώτου και αγωγιάτη από το Λιτόχωρο του δεύτερου , που του έλαχε η τιμή να είναι ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το Μύτικα το 1913 μαζί με τους Ελβετούς Boissonas και Baud-Bovy .
Ο Κώστας ακροπατεί στο μονοπάτι ... με τον καφέ στο χέρι ;
Λίγο πιο κάτω βρίσκουμε την αφετηρία για την ανάβαση στο Στεφάνι και τον Μύτικα . Το σύννεφο που είχε όμως καθίσει πάνω στις κορφές , δεν μας επέτρεψε να ανεβούμε .
Η υπέροχη θέα στην κοιλάδα του Ενιπέα λες και δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις .
Μετά το καταφύγιο το μονοπάτι διακόπτεται από τα κατάλοιπα μιας χειμερινής χιονοστιβάδας .
Το ξύλινο γεφύρι του σηματοδοτεί και το τέλος της διαδρομής .
Η τελευταία φωτογραφία στα Πριόνια , είναι και το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής στον Όλυμπο . Από εδώ τροχάδην για μπάνιο στη θάλασσα .
