Αφήνοντας πίσω τη θάλασσα και το Λιτόχωρο κι αφού φτάσαμε στη θέση Διασταύρωση, λίγο πριν τα Πριόνια, άρχισαν οι ετοιμασίες για την ανάβαση στον Όλυμπο, ώστε να λάβουμε μέρος στην 73η Π.Ο.Σ.
Εκατό χρόνια συμπληρώνονται φέτος απ την πρώτη ανάβαση στο Μύτικα, ένα γεγονός που αποτελεί ορόσημο στον κόσμο της Ελληνικής ορειβασίας.
Οι πρωτοπόροι πρέπει να τιμώνται όπως τους πρέπει, χωρίς φανφάρες και επισημότητες, παρά μόνο ακολουθώντας τα μονοπάτια που αυτοί άνοιξαν και εισπράττοντας τις εικόνες και τα συναισθήματα που κι αυτοί τότε ένιωσαν. Έτσι ο ''Αριστοτέλης'' χωρίς δεύτερη σκέψη διοργάνωσε την ανάβαση αυτή, αφού η ορειβασία είναι μία από τις κυριότερες μορφές δράσης του.
Δεκάξι λοιπόν άτομα άρχισαν να περπατάνε τον ανήφορο για την Πετρόστρουγκα, τη Σκούρτα και το Οροπέδιο των Μουσών, ανάμεσα σε πολλούς ακόμα συν-ορειβάτες από πολλούς συλλόγους της πατρίδας μας.
Οι στάσεις για ξεκούραση κάθε δύο ώρες περπατήματος περίπου, το κέφι και η καλή διάθεση αμείωτα μέχρι τέλους. Τι κι αν ο ιδρώτας έρεε ποτάμι, τι κι αν τα κουράγια δοκιμάζονταν στα φιδογυριστά μονοπάτια, η πρόκληση για την επίτευξη του στόχου ήταν τέτοια που όλα φάνταζαν εύκολα. Για τα τοπία και την πανίδα του Ολύμπου δεν χρειάζεται να γραφεί τίποτα άλλο, πέραν του ότι ήταν ο πρώτος Εθνικός Δρυμός που ανακηρύχθηκε στην Ελλάδα.
Στην αρχή μέσα στις οξιές, στη συνέχεια στα μαυρόπευκα και πριν την αλπική ζώνη στα ρόμπολα, συνεχιζόταν η πορεία προς τη Σκούρτα, το Λαιμό και το πέρασμα του Γιόσου. Το μονοπάτι χιλιοπερπατημενο, σκαμμένο από τα βαριά άρβυλα και τα πέταλα των ακάματων μουλαριών, ποτισμένο από ιδρώτα και κάποτε από αίμα.
Στην πρώτη θέα της κορφής ένας κρύος ιδρώτας διαπερνάει τη ραχοκοκκαλιά σου. Δεν φταίει ο παγωμένος αέρας, αλλά η σκέψη πως πατάς κατατόπια θεών, πως αντικρίζεις με τα ίδια σου τα μάτια τα μέρη που η παθιασμένη με τα σύμβολα φαντασία των αρχαίων, έβαλε να τα σκίζουν θυμωμένα αστροπελέκια ή να τρέχουν όμορφες θνητές κυνηγημένες από ερωτύλους αθάνατους.
Το Στεφάνι, ο αναπαυτικός θρόνος του Δία και το οροπέδιο Μουσών, των προστάτιδων των τεχνών, της ποίησης, της μουσικής, της ιστορίας, του χορού, της αστρονομίας.... στη Θεογονία του Ησιόδου. Πάνω σ αυτό το υπόβαθρο ήρθε κι ο Χριστιανισμός να προσθέσει Τον Προφήτη Ηλία και τον Άγιο Αντώνιο και τέλος οι απλοί άνθρωποι την Τούμπα, το Σκολιό και τη Σκάλα.
Τα υπόλοιπα τα πρόσθεσε η φύση.
Ο θεσμός των Π.Ο.Σ. - Πανελληνίων Ορειβατικών Συγκεντρώσεων, άρχισε από τον Όλυμπο το 1936 και με διάλειμμα στα τραγικά χρόνια του πολέμου, συνεχίζεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, χρονικά κοντά στη γιορτή του Πρ. Ηλία προστάτη των ορειβατών.
Η σύναξη όλων των ανθρώπων που λατρεύουν να περπατούν στα βουνά, ανεξαρτήτως αν είναι ενταγμένοι σε συλλόγους, έχει τα τελευταία χρόνια χάσει τελείως το πνεύμα των εμπνευστών της και την αίγλη που παλιότερα είχε. Οι ευθύνες ίσως πρέπει να αναζητηθούν ψηλά, ευτυχώς όμως που η τρέλα... πάει στα βουνά, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα.
Ειδική μνεία μόνο στην 34η Π.Ο.Σ. στο Βελούχι, που οι συγκεντρωμένοι έμαθαν απ το ράδιο πως επιστρατεύονται κι έφυγαν άρον άρον για την Κύπρο. Ήμασταν βλέπετε στα 1974.
Το Στεφάνι επέλεξε τελικά η ομάδα για ανάβαση, αναλογιζόμενη τους κινδύνους από την κοσμοσυρροή στο Μύτικα. Το σαθρό λούκι κρύβει όμως πολλές παγίδες, με θεόρατες πέτρες να στέκονται ίσια ίσια και να περιμένουν μία λάθος κίνηση για να συμπαρασύρουν τους από κάτω αναρριχητές. Το θέαμα από κει στα Καζάνια, το απύθμενο βάραθρο που δημιουργούν οι τρεις ψηλότερες κορφές της Ελλάδας, αποτυπώνεται μόνο στο νου.
Η σωματική ταλαιπωρία γίνεται ψυχική ευωχία.
ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου