Για το ταξείδι στην Κρήτη και την ανάβαση στο ψηλότερο βουνό της τον Ψηλορείτη μαζευτήκαμε δεκατέσσερα μέλη της ομάδας στο Ηράκλειο. Εκεί, μετά από πολύ ενδιαφέρουσες επισκέψεις σε μουσεία και αγορές, αξιοθέατα και πλατείες, καφενεία και ταβέρνες, εφοδιαστήκαμε τα απαραίτητα και με λεωφορεία ανηφορίσαμε για το οροπέδιο της Νίδας, όπου στήσαμε την κατασκήνωση.
Το απόγευμα, μετά τη σύντομη ξεκούραση, περπατήσαμε μέχρι το Ιδαίον άντρο όπου ακολούθησαν οι χαιρετισμοί των διοργανωτών και των ομάδων.
Ο πρόεδρος της ομάδας με τη σειρά του απηύθυνε κι αυτός έμμετρα το χαιρετισμό μας στην 74η Π.Ο.Σ. και στη συνέχεια κατεβήκαμε στο χώρο του δείπνου και του γλεντιού.
Η οργάνωση εκ μέρους των διοργανωτών συλλόγων, του ΕΟΣ Ηρακλείου και ΕΟΣ Ρεθύμνου, ήταν άψογη. Η περιποίηση και τα εκλεκτά εδέσματα, πέραν περιγραφής, το κέφι και η συμμετοχή στο γλέντι και τους χορούς συνολική.
Το πρωί της Κυριακής ανήμερα του Πρ.Ηλία, προστάτη των ορειβατών, ο καιρός φαινόταν βαρύς, με σύννεφα να σκιάζουν τις κορφές γύρω από τη Νίδα. Η ανάβαση άρχισε πολύ νωρίς πριν την ανατολή και το φιδογυριστό μονοπάτι γέμισε με ορειβάτες που ανηφόριζαν προς τα ψηλά. Η διαδρομή ακολουθούσε το μονοπάτι που έζωνε το βουνό κυκλικά, χωρίς όμως ιδιαίτερη δυσκολία, λόγω της μικρής κλήσης που αυτό είχε. Πάντως συνεχώς διαψεύδονταν οι υπολογισμοί μας για το που είναι η κορφή του Τιμίου Σταυρού. Εκεί που πίστευες πως τον προσεγγίζεις, άλλη κατεύθυνση ακολουθούσε το μονοπάτι. Πότε ανέβαινες, πότε κατέβαινες, πότε περπατούσες σε πλαγιές, πότε σε χαράδρες. Γενικά η διαδρομή ήταν απρόβλεπτη για τον πεζοπόρο που πρώτη φορά επισκεπτόταν τον Ψηλορείτη.
Από το μέσον και πάνω ο καιρός έκλεισε και η ορατότητα λόγω της ομίχλης περιορίστηκε δραματικά. Ευτυχώς η σήμανση ήταν καλή και πυκνή. Πλησιάζοντας στη κορφή ο αέρας από δυνατός άρχισε να γίνεται επικίνδυνος, φυσώντας από τα πλάγια. Η υγρασία που μετέφερε μας μούσκεψε τελείως, που προς το τέλος άρχισε να παγώνει και να σχηματίζει μικρούς κρυστάλλους στα ρούχα και τα γυμνά μας χέρια. Η βίαια ανεμοδαρμένη κορφή δεν φαινόταν πουθενά κι έτσι λίγο πριν την κατακτήσουμε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος από τον 10 μποφόρ αέρα, την παντελή έλλειψη ορατότητας και την επερχόμενη υποθερμία. Διακόσια με τριακόσια μέτρα περίπου μας χώριζαν από τον τελικό προορισμό, όμως η ασφάλεια πάντα προέχει. Η σωφροσύνη, η συμμόρφωση με τη λογική, απαραίτητο και αναπόσπαστο συστατικό της ορειβασίας, υπερίσχυσε της επιθυμίας για κατάκτηση. Έστω και για διακόσια με τριακόσια μέτρα.
Στην κατάβαση μετά από αρκετή διαδρομή, όπου ο αέρας δεν ήταν πλέον υγρός, συναντήσαμε ένα ακόμα πρόβλημα. Το έδαφος ήταν ξερό και ο αέρας σήκωνε μια έντονα ενοχλητική σκόνη, που αμέσως μετέτρεψε τα υγρά μας ρούχα από πολύχρωμα σε καφέ. Έτσι βουτηγμένοι στη λάσπη συνεχίσαμε μέχρι τέλους για να προσπαθήσουμε να αναδιοργανωθούμε στο χρόνο που μας απέμενε μέχρι τα λεωφορείο μας μεταφέρουν στο λιμάνι του Ηρακλείου και το καράβι. Η νύχτα στο ταξίδι πέρασε, χωρίς κανένας να κουνηθεί από τη θέση που πρωτοξάπλωσε, τσακισμένος απ την κούραση.
Η ανάβαση αυτή εκ των πραγμάτων ήταν ιδιαίτερη. Από τη μια η υπέροχη Κρητική φύση και οι άνθρωποι της, από την άλλη τα πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, αλλά η προσπάθεια και η ταλαιπωρία σίγουρα άξιζαν τον κόπο.
ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου