Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Ανάβαση στον Όλυμπο

Ο Φ.Ο.Αντιρρίου συμμετείχε με 7 άτομα στην 70η Πανελλήνια Ορειβατική Συγκέντρωση ( 70η Π.Ο.Σ.) που έγινε στον Όλυμπο στις 17 & 18 Ιουλίου 2010 .Η ανάβαση διήρκεσε επτά ώρες και έγινε από την διαδρομή ''Πετρόστρουγκα''. Η κατασκήνωση στήθηκε στο Οροπέδιο των Μουσών σε υψόμετρο 2.700 μ. δίπλα στο ορειβατικό καταφύγιο Χρ. Κάκαλος . Η κατάβαση έγινε σε τέσσερις ώρες μέσω των Ζωναριών και του καταφυγίου Σπήλιος Αγαπητός .
Η ορειβατική αυτή εξόρμηση του συλλόγου ήταν από τις πιο πετυχημένες για τους ακόλουθους λόγους :
- Τα άτομα που συμμετείχαν είχαν ομοιογένεια στη διάρκεια της πεζοπορίας .
- Δεν υπήρχε ούτε ανταγωνισμός , ούτε βραδυπορία .
- Ο καιρός ήταν σύμμαχος . Η πρωινή ομίχλη στο Οροπέδιο των Μουσών αφενός διαλύθηκε γρήγορα , αφετέρου τόνισε την αγριάδα των κορυφών , με το να ξεπροβάλλουν απειλητικές .
- Όλα τα μέλη του συλλόγου που άρχισαν την ιδιαίτερα κοπιαστική αυτή ανάβαση , την έφεραν εις πέρας , χωρίς το παραμικρό πρόβλημα .
- Τέλος , διότι ήταν η ανάβαση στο μεγαλύτερο - μέχρι σήμερα - υψόμετρο , που διοργάνωσε ο σύλλογος .


Πάντα ψηλά



Η ομάδα : ( από αριστερά ) Δημήτρης Αντωνίου , Θανάσης Καραγιαννόπουλος , Κώστας Μπέσσας , Κώστας Σωτηρόπουλος , Πέπη Γιαννακοπούλου , Γιώργος Αγγελόπουλος και Νίκος Αντωνόπουλος .

Λίγο πριν πάρουμε στον ώμο τα σακίδια , μια αναμνηστική φωτογραφία στην αρχή του μονοπατιού στη θέση ''Διασταύρωση'' .
Όπως έλεγε κι ο σοφός : '' Ακόμα και οι μεγαλύτερες εκστρατείες ξεκινάνε με ένα απλό βήμα ''
Τα κεφάλια σκυμμένα , το βήμα αργό και σταθερό έτσι ώστε να αποκτήσουμε ρυθμό .


Στη θέση Κόκκα. Ευκαιρία λοιπόν για ανασυγκρότηση ...

Λίγο πιο πάνω και κοντά στη σπηλιά του Ιθακίσιου , ξεπροβάλει κάτω από τα πόδια μας μεγαλόπρεπα η κοιλάδα του Ενιπέα .

Λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο στην Πετρόστρουγκα , μια απρόσμενη συνάντηση με τρεις ποδηλάτες ! Το mountain bike στην αληθινή του μορφή .


Λίγο πριν βγούμε από τα τελευταία ρόμπολα , τα δέντρα που συναντήσαμε στη συνέχεια  , είναι απαραίτητη μια μικρή στάση για ξεκούραση .


Από εδώ αρχίζει πλέον το πιο επίπονο κομμάτι της ανάβασης . Αφήνουμε πίσω μας τα δέντρα και μπαίνουμε στην αλπική ζώνη . Μέχρι εδώ έχουμε τρεισήμισι ώρες πορεία και βρισκόμαστε σε υψόμετρο 2.000 μ. Από πάνω μας βρίσκεται η κορυφή Σκούρτα .


Η Σκούρτα με τα 2.485 μέτρα της , θέλει καλή φυσική κατάσταση , γερά πόδια και μεγάλη υπομονή .


... φάνηκε όμως ο στόχος !!! Οι κορφές του Ολύμπου , ο Μύτικας και το Στεφάνι .


Από δω αρχίζει ο υπέροχος Λαιμός , μια ράχη που από τα δεξιά σου βλέπεις τον κάμπο της Ημαθίας και της Θεσσαλονίκης μέχρι πέρα από τα σύνορα κι από τ΄αριστερά όλη την κοιλάδα του Ενιπέα . Ο Λαιμός τελειώνει στα Καγγέλια , όπου το μονοπάτι αγριεύει και πάλι και ανηφορίζει απότομα μέχρι το πέρασμα του Αποστολίδη .


Μετά την ανάβαση στο πέρασμα του Αποστολίδη , βγαίνουμε στο τεράστιο Οροπέδιο των Μουσών . Εδώ είναι και το τέλος της ανάβασης για σήμερα .



Εδώ κάτω από το επιβλητικό Στεφάνι ή Θρόνο του Δία και δίπλα στο καταφύγιο Χρ. Κάκαλος στήσαμε τις σκηνές . Μόλις έδυσε ο ήλιος αυτόματα η θερμοκρασία έπεσε κι άρχισε ένα κρύο αεράκι που μας ανάγκασε να φορέσουμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας .
Το βράδυ απαγκιάσαμε στο καταφύγιο μαζί με όλους τους ορειβάτες των άλλων συλλόγων .
Το ξημέρωμα βρήκε το Οροπέδιο των Μουσών χαμένο στην ομίχλη , που όσο πέρναγε η ώρα όμως αραίωνε
Το σύννεφο μπορεί να μην έφερε βροχή , έμεινε όμως πάνω από τις κορφές και μέσα στις χαράδρες του Ολύμπου . Αυτό ήταν η αιτία να ακυρώσουμε την ανάβαση στον Μύτικα .


Η ώρα της αναχώρησης έφτασε , με την ελπίδα να καθαρίσουν οι κορφές , αλλά ο Δίας είχε άλλα σχέδια .


Ο Κώστας μπροστά στο στενό μονοπάτι προς τα Ζωνάρια , την περιοχή κάτω από το Στεφάνι που η γεωλογική της μορφή της έδωσε την ονομασία της .


Απέναντί μας πλέον το Οροπέδιο των Μουσών με τα καταφύγιά του , του Γιόσου Αποστολίδη και του Χρήστου Κάκαλου . Προέδρου του ΣΕΟ Θεσσαλονίκης του πρώτου και αγωγιάτη από το Λιτόχωρο του δεύτερου , που του έλαχε η τιμή να είναι ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το Μύτικα το 1913 μαζί με τους Ελβετούς Boissonas και Baud-Bovy .


Ο Κώστας ακροπατεί στο μονοπάτι ... με τον καφέ στο χέρι ;


Λίγο πιο κάτω βρίσκουμε την αφετηρία για την ανάβαση στο Στεφάνι και τον Μύτικα . Το σύννεφο που είχε όμως καθίσει πάνω στις κορφές , δεν μας επέτρεψε να ανεβούμε .


Κατηφορίζουμε λοιπόν στα Ζωνάρια με στόχο να φτάσουμε σε μια ώρα στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός στα 2.100 μ.
Η υπέροχη θέα στην κοιλάδα του Ενιπέα λες και δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις .


Μετά το καταφύγιο το μονοπάτι διακόπτεται από τα κατάλοιπα μιας χειμερινής χιονοστιβάδας .


Το ξύλινο γεφύρι του σηματοδοτεί και το τέλος της διαδρομής .


Η τελευταία φωτογραφία στα Πριόνια , είναι και το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής στον Όλυμπο . Από εδώ τροχάδην για μπάνιο στη θάλασσα .

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

έχω κάνει την αντίστροφη διαδρομή - πολύ ωραίο φωτορεπορτάζ και σχόλια. μερικοί πήραμε κιλάκια; (δεν θίγω υπολήψεις...)
υγ. πολλές ημίγυμνες φωτό... αντρουπήηηη...
άιντε και στο σμόλικα, σωτήρω...
φιλιά σε όλους.
E.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο παιδιά!!! Σας χάρηκα και σας ζήλεψα..
Στην επόμενη εξόρμηση, που δεν θα είναι τόσο τολμηρή, θα είμαι μαζί σας.
Ευχαριστούμε που μας κάνετε μέτοχους της συναρπαστικής αυτής εμπειρίας, με το φωτογραφικό υλικό..
Και του χρόνου ψηλότερα!!
Με εκτίμηαη και αγάπη
Ντία Ζαφείρη.